Marie-Anne

Ik kwam uiteraard bij Erat terecht via Tim, mijn +1. Ik heb van kortbij het ontstaan en de uitbouw van Erat meegemaakt. Wat ze op korte termijn én met beperkte middelen gerealiseerd hebben is niets minder dan indrukwekkend. Je zou kunnen zeggen dat ik bevooroordeeld ben en dat is misschien ook wel het geval, maar ik ben tegelijkertijd ook scepticus, criticus en advocaat van de duivel van het eerste uur -niet zelden tot ergernis van Tim zelf-. Ik ben voor het eerst in contact gekomen met het jongerennetwerk van Erat, toen één van de jongeren op zoek was naar een stageplek voor de richting Kantoor (Examencommissie). Ik heb deze jongere een stageplek gegeven in het bedrijf waar ik werkte en was zijn stagementor. Tim heeft me gecoacht in het omgaan met jongeren met weinig schoolse vaardigheden. Hij legde me uit om het spanningsveld tussen vrijheid en verantwoordelijkheid goed te bewaken. Ik leerde er zelf heel veel door, kon een wezenlijk verschil maken voor iemand en heb een niet-evidente band opgebouwd, die tot op vandaag blijft bestaan.

Ik ben effectief mee beginnen helpen op Erat zelf op een moment dat ik zelf wat zoekende was. Toen heb ik één van de uitgangspunten van Erat zelf toegepast: zit het je niet mee, richt dan je blik op anderen en je krijgt weer wat perspectief. En inderdaad, het bleek ook voor mij te werken.
Niet in het minst omdat je bij Erat met verhalen geconfronteerd wordt die alles relatief maken. Het zijn issues waar noch ik noch de mensen in mijn omgeving mee moeten omgaan. Next-level clusterfucks en ronduit schrijnende toestanden. En dat met mensen die in de fleur van hun leven zijn en -in mijn wereld althans- weinig echte zorgen zouden mogen kennen. Ik zie zelf ook bij Erat hoe problemen als een magneet nog méér problemen aantrekken. Tot op het punt dat je moedeloos wordt en een grote 'fuck it all' op de wereld loslaat omdat je gehard bent. Als er op dat punt een plek is waar je -zonder enige vorm van oordeel- naartoe kan gaan voor een korte babbel, een potje voetbal op het plein, of wat gezelschap, dan biedt dat al heel wat verlichting. Het feit dat die gasten gewoon kunnen binnenwandelen met wie-dan-ook ze op dat moment op stap zijn maakt de drempel des te lager. De band van vertrouwen en kameraadschap die gesmeed wordt maakt dan weer dat hun problemen op een bepaald moment bespreekbaar worden en dat ze het gevoel hebben hun hart te kunnen en mogen luchten. Van "alles goed, da weet ge, altijd", naar "kunnen we misschien toch eens praten?".
"Is het niet frustrerend als het dan toch weer fout loopt?", hoor je mensen vaak vragen. Uiteraard is dat niet wat je wenst, maar de job vereist wel dat je beseft dat zo'n pad niet lineair is en dat terugval -zeker voor jongeren die vaak niet veel goede voorbeelden hebben gezien- er jammer genoeg bij hoort. Ook dan blijven ze er voor hen zijn en proberen ze de situatie op te delen in kleine, behapbare stappen die ze moeten nemen om er weer uit te geraken.

Ik heb geleerd niet altijd vanuit mijn eigen perspectief naar anderen te kijken. We kunnen niet van deze jongeren verwachten dat ze dezelfde schoolse vaardigheden ontwikkelen met een moeilijke thuissituatie, dat ze hun zaken op orde hebben met weinig goede voorbeelden of dat ze altijd in de rij lopen wanneer zij het met een pak minder kansen in het leven moeten doen. Ik snap nu bijvoorbeeld veel beter dat een jongere met financiële problemen tóch een dure GSM of modieuze jas koopt. Het is makkelijk om te oordelen, maar ik merk dat ze zich af en toe ook gewoon jong en zorgeloos willen voelen, en uitstralen dat ze alles op een rij hebben. Eigenlijk is de hele vrijwilligerservaring voor mij een eye-opener in mildheid en begrip en een hard lesje in nederigheid en dankbaarheid...

Niet-evidente ontmoeting -één van de stokpaardjes van Erat-, dat is wat het voor mij boeiend maakt om vrijwilligerswerk te doen bij Erat. Ik kom met mensen in contact die ik anders nooit zou tegenkomen, én omgekeerd! De jongeren van Erat associëren mensen zoals ik vaak met afwijzing, buizen, ingewikkelde brieven met lastige boodschappen en moeilijkheden. En zij staan dan weer symbool voor overlast of problemen. Maar onbekend is onbemind en bekend is weldegelijk bemind. We hebben elkaar écht leren kennen, met onze eigenheid en achtergrond, en elk zijn individueel verhaal. Er is wederzijdse appreciatie en respect. Ik merk ook dat ik door deze ontmoeting zelf opener in het leven sta en minder judgmental ben geworden.